Time-division multiplexing

Rysunek przedstawiający sens działania TDM.

TDM (ang. Time-division multiplexing) to metoda transmisji i odbioru niezależnych sygnałów (zwanych także kanałami) poprzez jako jeden wspólny sygnał poprzez jedną ścieżkę. Każdy sygnał powtarza się co ułamek sekundy "łączonego" sygnału wysyłanego lub odbieranego przez nadajnik/odbiornik.

Telekomunikacja nie jest jedynym obszarem wykorzystującym TDM. Na jej bazie działają m.in. pliki RIFF (WAV).

Historia

Technologia ta powstałą w latach 70 XIX wieku do wykorzystania z telegrafami. Jej twórcą był Émile Baudot.

W 1954 amerykańskie przedsiębiorstwo RCA Communications wykorzystała ją do ustanowienia 24 kanałowego połączenia między Broad Street (nowy York) a Long Island (też NY).

W 1962 podobny eksperyment przeprowadziła firma Bell Labs. W tym wypadku też skorzystano z 24 kanałów, ale sygnał składał się z 8000 fragmentów o szybkości transmisji 64kb/s/każdy (czyli w sumie 1644 Mb/s).